De dagen worden korter, het licht zachter.De zon laat zich minder zien en ergens merk je het in je hoofd, je lijf, je energie.Dat wazige gevoel, de vermoeidheid, het sneller geïrriteerd zijn… het is geen aanstellerij.Het is je lichaam dat zegt: “Even rust, alsjeblieft.”

De laatste weken ben ik steeds meer mijn eigen weg aan het vinden. Het voelt alsof ik langzaam de puzzelstukken van mijn hooggevoeligheid en mijn spirituele kant bij elkaar leg. Het is nog zoekend, soms verwarrend, maar bovenal ontzettend leerzaam.

Van het allereerste moment dat we geboren worden, heeft ons lichaam aanraking nodig. Een zachte hand over de wang, een liefdevolle omhelzing, of simpelweg iemand die ons vasthoudt dit is geen luxe, maar een diepe, menselijke behoefte. Aanraking helpt ons te groeien, ons veilig te voelen en ons lichaam en geest te voeden. Het is letterlijk een levensbehoefte.

Soms merk je het pas als het te laat is: dat je langzaam uit elkaar glijdt. Het zijn de kleine dingen die beginnen te schuiven een blik die niet meer echt zoekt, een aanraking die vaker ontbreekt, gesprekken die oppervlakkig blijven. Misschien herken je het: je ziet elkaar elke dag, maar toch voel je een afstand die er eerst niet was.

In mijn praktijk begint een massage vaak met een simpel ritueel: ik zet rustige, ontspannende muziek op en vraag of je daar wensen voor hebt. Dat moment, net voor de massage start, is al een eerste stap richting vertraging.

Stress en emoties nestelen zich vaak in je lijf. Vooral in je nek en schouders. Het begint klein een beetje spanning, een knoopje hier en daar maar na een tijd voelt het alsof je hele bovenrug één blok beton is. Je tilt letterlijk je zorgen mee.

Zes maanden geleden schreef ik mijn laatste blog. Toen voelde het goed om me volledig te richten op ontspanningsmassages met Massages á la Meike.

Soms brengt het leven je op een pad dat beter bij je past dan je ooit had gedacht.

Laatst werd ik geconfronteerd met iets dat ik steeds vaker hoor van mensen: "Ik weet niet wat het is, maar ik voel me gewoon... niet goed." Het is een vaag gevoel van onrust, een knagende spanning die je niet precies kunt plaatsen. En vaak weten we niet goed wat ons lichaam nodig heeft om dit los te laten. Vaak is het een mengelmoes van onbegrepen gevoelens die geen naam lijken te hebben. Maar ik heb iets ontdekt dat voor veel mensen een opluchting kan zijn: pure ontspanning.

Oké, even een momentje van eerlijkheid: soms gaat het gewoon niet. Je hebt de dag vol goede voornemens begonnen, je hebt zelfs een beetje extra energie (oké, misschien was dat de koffie), maar voor je het weet, zit je vast in de spiraal van ‘waar ben ik mee bezig?’ We hebben allemaal van die dagen waarop het lijkt alsof de wereld een beetje harder draait dan jij. En dat is helemaal oké!

Ken je dat gevoel? Dat je iemand ontmoet en denkt: "Dit is een fijn persoon." Maar na verloop van tijd beginnen er kleine barstjes te verschijnen. Een opmerking die niet helemaal goed valt, een afspraak die zonder pardon wordt afgezegd, of een belofte die keer op keer wordt gebroken. Je gevoel fluistert zachtjes: "Er klopt iets niet." Maar je negeert het, want je wilt het goede in mensen zien.

De afgelopen jaren waren een achtbaan zonder veiligheidsgordel. Ik hobbelde van het ene in het andere en dacht: weet je wat? Ik doe gewoon zoals iedereen van me verwacht, dan doe ik tenminste niks verkeerd! (Spoiler: dit werkte voor geen meter.)