In mijn praktijk begint een massage vaak met een simpel ritueel: ik zet rustige, ontspannende muziek op en vraag of je daar wensen voor hebt. Dat moment, net voor de massage start, is al een eerste stap richting vertraging.
Je mag kletsen tijdens de massage, je mag lachen, je mag alles delen wat in je opkomt. Maar je mag ook stil zijn. En vaak gebeurt dat vanzelf. Soms zie ik dat iemand in het begin niet goed weet wat te doen: “Moet ik iets zeggen? Is het niet gek als ik stil ben?” Maar hoe meer iemand in contact komt met zichzelf, hoe stiller het wordt.
Die stilte is zo krachtig.
Soms voel ik tijdens de massage dat er meer speelt. Een verdriet, een gevoel van eenzaamheid, of juist een last die eindelijk een beetje mag zakken. Dan worden mijn handen warmer, alsof ze willen zeggen: “Het is goed, laat maar los.”
Niet iedereen vindt het makkelijk om bij zijn gevoel te komen. Voor sommige cliënten is het zelfs spannend of eng om stil te zijn. Maar als er dan toch een klein kiertje open gaat al is het maar heel even zie je direct verschil. Hun ademhaling verandert, hun gezicht verzacht, hun hele lijf lijkt te zeggen: eindelijk.
Massage is voor mij meer dan spieren losmaken. Het is een veilige ruimte waarin je mag voelen wat er is, zonder oordeel. Waar stilte mag vallen. En waar juist in die stilte zoveel kan gebeuren.
Reactie plaatsen
Reacties