Al de hele week verheugde ik me erop om deze blog te schrijven. Helaas lukte het de afgelopen dagen niet, want ik had een flinke griep te pakken. Maar nu voel ik me weer een beetje beter, en de afgelopen dagen kreeg deze blog steeds meer vorm in mijn hoofd. Elke keer dat ik een nieuw idee had, appte ik het naar mezelf, zodat ik de zinnen die in mijn hoofd opkwamen niet zou vergeten of vervormen. En nu kan ik eindelijk schrijven over een onderwerp dat me al een tijdje bezighoudt: ons masker.
Het masker dat je draagt
Sta je er weleens bij stil hoe vaak je een ‘masker’ opzet? Hoe vaak begin je de dag met het idee: Vandaag ga ik het anders doen of Vandaag gaat het me lukken? Maar dan gebeurt er iets kleins—een kinkje in de kabel—en daar is je masker weer. Voor sommigen is dat masker zo vanzelfsprekend geworden dat ze het niet eens meer afzetten. Ze verbergen zich er steeds verder achter en raken steeds meer verwijderd van wie ze werkelijk zijn.
Je masker maakt je misschien geloofwaardig voor de buitenwereld, maar voor jezelf is het een last. Ik spreek uit ervaring. Jarenlang droeg ik een masker dat ik niet meer af kon zetten. Het werd steeds dikker, steeds afstandelijker. Dat masker was gebouwd voor anderen, voor de buitenwereld. Ik deed wat er van me werd verwacht, zei “ja en amen” en ging zelfs mee in dingen waarvan ik achteraf dacht: WTF! Waarom heb ik dit gedaan? Waarom heb ik hierop niet gereageerd en gewoon gezegd dat ze de boom in kunnen?
Masker als bescherming
Het masker beschermt je soms tegen de oordelen van anderen. Maar wie ligt er ’s nachts wakker van? Jij. Want zodra je dat masker afzet, komen de heftige oordelen van binnen. Je begint te piekeren: Waarom zei die persoon dat tegen mij? Hoe durfde hij of zij zo te doen? Je gedachten gaan in cirkels, en dat masker dat je droeg, waar je dacht veilig achter te zitten, lijkt ineens een gevangenis te zijn geworden.
Sommige mensen dragen hun masker zo lang dat het een onderdeel van hun persoonlijkheid lijkt te zijn. Ze kunnen gemeen overkomen of altijd negatief zijn, maar dat komt misschien doordat ze vergeten zijn hoe het voelt om zonder dat masker te leven. Ze verbergen zich achter sarcasme, achter onzichtbare maskers van negativiteit, schuld afschuiven of zichzelf beter voordoen dan ze zijn. Ze hebben hun eigen waarheid verloren.
Wat gebeurt er als je weer in jezelf gaat geloven?
Ik vraag me weleens af: wat gebeurt er met dat masker als je weer in jezelf gaat geloven? Zal die persoon dan volledig veranderen? Of wordt het moeilijk om te onderscheiden wat het masker was en wat niet?
Het dragen van een masker kost enorm veel energie. En uiteindelijk? Uiteindelijk ben je het zelf die er het meest onder lijdt. De buitenwereld ziet misschien niet eens dat je een masker draagt, maar van binnen voel je de afstand tot je ware zelf steeds groter worden.
De kracht van geloven in jezelf
Het afzetten van dat masker vraagt moed. Het betekent dat je je kwetsbaar moet opstellen en dat je misschien geconfronteerd wordt met de oordelen van anderen—maar vooral met je eigen oordeel. Het betekent dat je eerlijk moet zijn, niet alleen tegen anderen, maar vooral tegen jezelf.
Maar zodra je begint te geloven in wie je echt bent, valt dat masker langzaam weg. Het kost tijd en geduld, maar het brengt je dichter bij jezelf. Het geeft ruimte om te groeien, te leren en fouten te maken zonder dat je daar een muur van ‘perfectie’ omheen hoeft te bouwen.
Dus, ik vraag het nogmaals:
Geloof jij jezelf?