Je krijgt een appje van je beste vriendin of vriend. Het gaat even niet meer en hij of zei zit er helemaal doorheen. Je probeert er voor de vriend of vriendin te zijn, investeert tijd in het probleem en verzet afspraken om hem of haar te kunnen steunen. Nu zit jij even niet lekker in je vel of zit echt even met je handen in het haar en je verwacht op zijn minst toch wel een appje… maar het is stil….
En dan ben jij boos, teleurgesteld of verdrietig, waarom doet niemand dit bij jou? Jij zou allang een berichtje hebben gestuurd of een belletje hebben gedaan of alles oké is.
Het probleem zit hem in verwachtingen en wederkerigheid. Ik denk dat de basis van vriendschap of een relatie (onder meer) bestaat uit wederkerigheid. Natuurlijk niet ‘voor wat hoort wat’ met een soort meetlat er langs. Maar het geven en nemen moet wel een beetje in verhouding zijn anders klopt er iets niet. Iemand die hooggevoelig is, is echt een gever en trekt vroeg of laat toch aan het kortste eind. En dat is niet leuk.
Als gever voel jij al heel snel de situatie aan, weet je wat iemand nodig heeft en ben jij meestal die een schouder aanbiedt en het probleem met zich meedraagt. Als gever help jij ontzettend graag. Waar het makkelijk mis gaat is wanneer je zelf een arm om je schouder nodig hebt of hulp. Dan verwacht je dat de ander dat net zo aanvoelt als jij. Zonder dat je dat hoeft te vragen. En dan gebeurt er dus vaak niks. Ja, veel mensen zijn hooggevoelig maar zo’n 80% dus niet. Zij voelen dus minder goed aan wat je nodig hebt. En dan raak je teleurgesteld want dat zou jij nóoit zo doen. De ander kan niet in je hoofd kijken dus het is van belang om voor jezelf te leren opkomen en te vrágen wat je nodig hebt. En nee, kinderen die vragen worden niet overgeslagen, kinderen die vragen krijgen wat ze willen en nodig hebben.
Ik was ook zo, het liefst zou ik 10x falen met alle negatieve ervaringen dan dat ik om hulp zou vragen. En als het echt niet ging verwachte ik dat mijn partner of vrienden echt wel konden aanvoelen dat ik hulp nodig had, en natuurlijk kreeg ik die niet waardoor ik boos werd. Mijn partner begreep daar natuurlijk niks van want ik vroeg toch helemaal geen hulp? Ik heb het echt moeten leren. En dat was heel ongemakkelijk. Want om te vragen wat je nodig hebt moet je natuurlijk wel eerst weten wat je dan wil. Dat was nog niet zo gemakkelijk. Ik was zo gericht op de ander dat ik niet eens wist wat mijn eigen behoeftes waren. En als ze al naar boven piepten schoof ik ze met gemak aan de kant met als gevolg een niet te missen burn-out.
Wil je ’t over dit onderwerp met mij hebben? Of wil je iets anders bespreken over jouw hooggevoeligheid? Maak dan snel een wandelafspraak. Durf jij de stap te zetten om uit je comfortzone te komen en aan jezelf te gaa denken? Vraag dan een gratis intakegesprek aan!