Kijk, ik zou kunnen doen alsof alles rozengeur en maneschijn is en alleen schrijven over oppervlakkige onderwerpen waar niemand zich persoonlijk op aangesproken voelt. Maar soms, ja soms is het nodig om even écht te zijn en een kijkje te geven in mijn eigen ervaringen. Je leert dan misschien niet alleen iets over mij, maar hopelijk ook een beetje over jezelf.
Want laten we eerlijk zijn: ik wil natuurlijk graag dat iedereen me aardig vindt. Dat willen we stiekem allemaal toch wel? Maar als je jezelf steeds wegcijfert voor een ander, is de kans groot dat je keer op keer tegen hetzelfde gevoel aanloopt: dat gevoel van WHAT THE FUCK?! En nee, dat bedoel ik niet als simpele frustratie. Nee, ik bedoel die momenten waarop je bijna niet kunt geloven wat er net is gebeurd.
Neem bijvoorbeeld dit scenario: je maakt een afspraak, en die persoon komt niet opdagen. Alsof dat nog niet vervelend genoeg is, draaien ze de situatie zo dat jij je afvraagt of je niet de schuldige bent. En als je, zoals ik, nogal onzeker bent en altijd wil dat iedereen je aardig vindt, begin je direct te twijfelen aan jezelf. Had je het anders moeten aanpakken? Of moet je nóg beter je best doen? En dan komt-ie weer... WHAT THE FUCK?!
Liegen en Niet Durven Zeggen: Twee Totaal Verschillende Dingen
Liegen en iets niet durven zeggen worden vaak door elkaar gehaald, maar ze zijn echt twee verschillende werelden. Liegen is bewust een andere realiteit creëren, meestal om jezelf beter voor te doen of een situatie naar je hand te zetten. Maar iets niet durven zeggen? Dat gaat meestal over onzekerheid of angst om een ander te kwetsen of om een ongemakkelijke situatie te vermijden.
De een draait om zelfbescherming of mooier voor de dag komen, terwijl de ander simpelweg een stukje kwetsbaarheid laat zien. Helaas komen mensen vaak in de knoop met deze twee, en dan ontstaan er misverstanden die makkelijk te voorkomen zijn.
En dan hebben we nog de koninginnen en koningen van de zogenaamde ‘glamourleugens’: mensen die graag een beetje opscheppen of de waarheid een handje helpen. Begrijp me niet verkeerd, een klein leugentje om bestwil kan iedereen wel een keer vertellen. Maar als iemand zo ver gaat om hun leven te pimpen met fictie, wordt het toch wat bizar. En eerlijk? Die leugens komen altijd uit. Je kunt jezelf maar zo lang iets wijsmaken tot de waarheid een keer door het sleutelgat komt kijken.
Laatst had ik zo’n moment. Ik was ergens waar ik al een tijd niet geweest was, en de eigenaresse vroeg me ineens iets totaal absurds dat ze van iemand had gehoord over mij. En echt, ik wist even niet wat ik hoorde: WHAT THE FUCK?! Gelukkig wist ik haar uit te leggen dat het niet klopte. Maar toen ik haar vroeg naar iets dat ík weer over háár had gehoord van diezelfde persoon? Ja, hoor... haar reactie? Je raadt het al… WHAT THE FUCK! We hebben toen afgesproken dat we deze persoon voortaan niet meer met een korrel, maar met een heel pak zout nemen. Voordat ik weer ga geloven wat diegene zegt, ben ik van plan grondig onderzoek te doen—misschien huur ik er zelfs een onderzoeksjournalist voor in.
Moraal van het verhaal: ik snap niet waarom mensen het nodig vinden om te liegen om leuk gevonden te worden.
Het is simpel: je mag jezelf zijn en nee, je hoeft je niet beter voor te doen dan je bent. Want uiteindelijk komt de waarheid altijd boven. Dus de volgende keer dat iemand iets geks tegen je zegt, of je jezelf betrapt in een situatie die net niet klopt, doe dan even een WHAT THE FUCK?!-momentje. Zet de waarheid voorop, blijf trouw aan jezelf, en laat de rest maar komen zoals het komt.
En hé, mocht je hulp willen van een echte ervaringsdeskundige die alle WTF-momenten al een keer heeft doorleefd... neem dan gerust contact met me op!