He hallo allemaal!
Welkom op mijn allereerste blog. Ik zal jullie vandaag vertellen wie ik ben en waarom ik heb besloten om een coach te worden
Ik ben Meike van Vaalen Rijkers en ben 10 jaar samen met Remi Rijkers. Samen hebben wij een dochter van 16 en een zoon van 7. We wonen in Deurne met onze 3 katten, Trui, Sjors en meis. Ik ben op mijn 19de zwanger geworden en zowel de zwangerschap als de eerste jaren heb ik alleen gedaan met fijne mensen om mij heen. Ik heb van alle soorten baantjes gehad en kwam telkens terug bij verkoop. Mijn allereerste baantje was als advertentieverkoopster bij een bedrijfje in Zeeland. Ik was 18 en ontzettend naïef. De reis naar het werk duurde anderhalf uur waardoor ik eigenlijk al futloos was zodra ik moest beginnen. Ik verkocht advertentieruimte in een gids die achteraf niet eens bestond. Ik heb dit werk niet lang volgehouden (zoals eigenlijk elk baantje in mijn leven) en raakte toen al snel gepland zwanger van mijn dochter. Door omstandigheden ben ik tijdens mijn zwangerschap terug verhuisd naar mijn ouders en ik vond al snel een mooi appartement in Helmond. Ik vond het allemaal niet zo zwaar, en deed alles wat ik moest doen. Zorgen voor mijn dochter, voor mijn huis, telkens een andere baan, uitkering en een opleiding die ik dankzij een hele vriendelijke medewerker van de gemeente mocht gaan volgen. Ik wilde graag de opleiding commercieel medewerkster binnendienst gaan volgen maar de beste man heeft mij een opleiding laten volgen als medewerkster maatschappelijke zorg want er was een groot zorg tekort! Dit was in het jaar 2012 en je raadt het al, er werd toentertijd ontzettend bezuinigd op de zorg waardoor mijn diploma niks waard was. Ik ben toen gaan werken voor de gemeente Helmond in het archief en daar werd ik nog ongelukkiger. Ik las de ergste verhalen wat mensen meemaakte in de bijstand en ik kon ze alleen maar in een mapje doen. Het raakte mij zo ontzettend… Ik heb vanaf 2012 tot 2015 fulltime moeten werken omdat ik in de schuldsanering zat. Ik merkte totaal niet aan mezelf dat ik niet meer kon en ik ging maar door! In 2014 leerde ik Remi kennen en in 2015 na de schuldsanering zijn we gaan samenwonen. Al snel daarna raakte ik zwanger van onze Thomas en ik had een best zware lichamelijke zwangerschap. Na de geboorte van onze thomas zijn we al snel verhuisd naar Deurne en vond Remi een prettige werkplek waar hij nu nog steeds met veel plezier werkt. Als klap op de vuurpijl of als kers op de taart zijn we in 2019 getrouwd.
Op dat moment werkte ik bij een telefonische verkooplijn voor kleding en dacht, dit is waar ik voor gemaakt ben! Ik stortte mezelf wederom weer op het werk, gingen een cursus volgen, de kinderen, clubjes een bestuursfunctie bij een wijkvereniging en ik ging sporten. Eind 2019 gingen we op huwelijksreis naar Kaapverdië en dit was de eerste keer dat ik zo ver op vakantie ben geweest. De warmte, de cultuur en vooral de slogan “no stress” kwamen erg binnen. We hebben een week helemaal niks gedaan, aan het strand gelegen en vooral veel gepraat. Achteraf gezien was deze vakantie het beginpunt van mijn reis. In Januari net voor corona kreeg ik zo veel pijn in mijn been dat ik niet meer kon lopen. De huisarts vermoede een acute hernia en ik werd direct opgenomen voor onderzoeken. Na 3 slapeloze nachten in het ziekenhuis kwam er een dokter aan mijn bed en die zei dat alle scans normaal waren, geen rare dingen te zien en ik thuis maar eens moest gaan rusten. Dit voelde als falen.. ik voelde dat ik echt niet meer kon en ik had niks? Dat was echt enorm beangstigend. Ik krijg zware pijnstillers mee naar huis en melde mezelf ziek op het werk. Mijn contact liep die maand af en die werd niet verlengt. Toen zat ik thuis, in een rolstoel.. niet kunnen lopen… emotioneel een wrak en ik was de weg kwijt.
Na een maand moest ik op controle in het ziekenhuis. We troffen een enorme anti sociale orthopeed die erge haast had. Hij onderzocht mij vlug en keek naar alle onderzoeken en sprak de woorden: kan het niet tussen uw oren zitten? Ik werd ontzettend boos, verdrietig en voelde mezelf vooral ontzettend machteloos! Hoe durfde hij dit te zeggen!! Achteraf gezien is hij mijn redding geweest hoor, maar toen.. kon ik hem wel schieten! Hij adviseerde mij om eens een afspraak te gaan maken bij het Rughuis. En toen stonden we weer buiten. Allebei ontzettend aangeslagen en verdrietig. Thuis ben ik gaan kijken wat het Rughuis inhield (www.hetrughuis.nl) en ik dacht, wie niet waagt wie niet wint. Puntje bij paaltje: ik ben tijdens de Lock down gestart bij het Rughuis en ondertussen afgekickt van de pijnstillers. Ik kon direct beginnen en het was zwaar! 17 weken intensief therapie en fysiotherapie en ik was na 2 maanden lichamelijk klachten vrij. ik ben in mijn leven te vaak te lang doorgedenderd zonder ook maar een keer naar mezelf te kijken. Ik kon niet meer voelen, ik kon mijn emoties niet aan en ik was mezelf kwijt of misschien had ik mezelf juist nog nooit echt gevonden. Na die 17 weken wist ik precies wie ik was, wat ik wilde en dat ik ontzettend hoog gevoelig ben en dat was juist iets wat ik helemaal niet wilde zijn! Maar die hooggevoeligheid heb ik en ik zie nu wat voor goeds het is. Ik ben dankzij mijn opleiding gaan werken in de kinderopvang en werk daar nu met veel plezier en geniet van alle kinderen om mij heen.
Door de jaren heen heb ik gemerkt dat ik door mijn rust en uitstraling vaak op mooie gesprekken kom. Ik vind het fijn om met iemand te kletsen die ik al heel lang ken maar ook die ik net in de trein heb ontmoet. Ik ben altijd open en heb vaak mijn hart op mijn tong waardoor ik merk dat ik al snel hele persoonlijke verhalen te horen krijg. Door al deze verhalen merk ik dat er nog steeds heel veel onbegrip is voor mensen die hoog gevoelig zijn en hierdoor niet zichzelf kunnen en mogen zijn. Mijn doel is juist om hoog gevoeligheid te omarmen en er van te gaan houden. Ja echt, dat kan!
Aan de andere kant wil ik graag workshops gaan organiseren voor gezinsleden, scholen en bedrijven om eens een dagje jezelf te gaan onderdompelen in de wereld van de hoog gevoelige! Geen zweverig gedoe, maar gewoon met beide benen op de grond en goed gezelschap!